امضا: «شیشه‌گران 91 KOOROSH» (پایین چپ)
اکریلیک روی بوم
133×133 سانتیمتر
تاریخ اثر: 1391

خطوط آزاد و رها، که به واسطه قابلیت‌های قلم‌مو و کنترل فشار دست بر پهنه بوم کشیده‌ شده‌اند، شالوده اصلی اثر پیش رو را تشکیل می‌دهد. کوروش شیشه‌گران دلبسته فضاهای حاصل از تداخل خطوط پیچان و رهاست، از این‌رو خط در نقاشی‌های او نقش اصلی بیانگری هنری را بر عهده دارد و در پیچ‌وخم‌هایی تکرارشونده، به بیان هیجانات و احساسات هنرمند تجسم می‌بخشد.
شیشه‌گران برای خلق این اثر دایره رنگی محدودی برگزیده و به رنگ‌های قرمز و زرد اکتفا کرده است؛ دو رنگی که در کنار سیاه و سفید، سطوح مختلفی را در گستره تابلو ایجاد کرده‌اند. آن‌چه این تابلو را در برابر دیگر آثار شیشه‌گران منحصربه‌فرد می‌کند، عدم حضور نظمی از پیش‌تعیین‌شده است که هارمونی خاصی را در دیگر تابلوهای گرافیکی شیشه‌گران شکل می‌دهد. در واقع این‌بار نقاش از فضاهای گرافیکی فاصله گرفته و اثری را پدید آورده که الگویی از پیش‌تعیین‌شده‌ ندارد. در این اثر خبری از تعادل، استحکام، ساختارگرایی و اجراهای با وسواس شیشه‌گران که در اغلب آثارش دیده می‌شود‌، نیست.
اثر حاضر، گویی عرصه کشف و شهودی بداهه است. هنرمند در گذاشتن خطوط و ساختن سطوح کاملاً بداهه عمل کرده و اثری انتزاعی را شکل داده که به هیچ فرم چشم‌آشنایی ارجاع نمی‌دهد. این فرم‌گریزی و بیان بداهه سبب شده خصلت‌های گرافیکی که در اغلب نقاشی‌های شیشه‌گران و در دورانی طولانی در آثار مختلف او تکرار می‌شدند، کنار گذاشته شود و غلبه بُعد نقاشانه بتواند وجهی جدید از هنر هنرمند را آشکار سازد.
شیشه‌گران در استفاده از رنگ سفید نیز رویکردی تازه را به‌کار گرفته که در نهایت موجب ایجاد فضا و حجم در اثر شده است: نخستین استفاده از این رنگ، در لایه زیرین اثر است که در کنار سفیدی بوم و رنگ‌های سیاه و زرد و قرمز، سطح اولیه اثر را به سطوحی مختلف تقسیم کرده است. در لایه دوم، هنرمند با استفاده از لایه سفید رقیق‌شده، بخش‌هایی از اثر را پوشانده، اما هنوز اتفاقات و تداخل‌های خطوط و سطوح رنگی، از پس این لایه رقیق هویداست. سپس در بخش سمت راست تابلو، مجدداً بخش بزرگی را با لایه دوم‌ رنگ سفید رقیق پوشانده و در نهایت لایه سوم رنگ سفید را در قسمت چپ و بالا به‌کار گرفته، به طوری که تقریباً تمام اتفاقات لایه اول رنگین پوشیده شده و مثلثی سفید و یکدست را در بالای اثر شکل داده است. این سطح سوم سفید، به واسطه نوک تیزش چشم را در شیب آرام و هلالی رنگ سیاه به پایین اثر هدایت می‌کند و چرخشی خوشایند را در تمام تابلو شکل می‌دهد.
این اثر خاص، از قوانین هنر کمینه‌گرا تبعیت کرده و همچون هنر اکسپرسیونیسم انتزاعی، کنش هنرمند را در روند خلق اثر هنری نمایش داده و مخاطب می‌تواند در تخیل خود با تجسم خطوط نیمه‌محو که از زیر لایه‌های سفید رقیق قابل رؤیت هستند، روند خلق اثر را به صورت معکوس در ذهن خود تجسم و کنش هنرمند را در پروسه خلق هنری بازآفرینی کند.